Alex Verduijn den Boer: midden in het overweldigende landschap



Toen Alex Verduijn de Boer (Den Haag, 1958) voor het eerst in Aragón kwam werd hij door het overweldigende landschap in de buurt van Teruel gegrepen: Als mens voel je je daar zo nietig tegenover de natuur. Nu heeft hij er een huisje in de buurt, midden in het niets. Hij heeft er geen elektriciteit noch stromend water. Toen ik er voor het eerst kwam was een herder nog een normale verschijning. Nu heb je er geen herders meer onder de vijftig. Dat beroep sterft uit. Geen mens wil meer herder worden. Vroeger kwam ik er liever niet in de zomer. De rest van het jaar is het er op zijn mooist. Dreigend en een beetje sinister. Maar we zijn nu gebonden aan de schoolvakanties.

Tegenwoordig komt hij er dus tot zijn verdriet niet zo vaak meer. Nu schildert hij vooral in Nederland, vooral zijn stadsgezichten aan de periferie van de stad: fabrieksterreinen, havens en industrieën. Hij tekent altijd op lokatie, alleen de grotere schilderijen maakt hij op zijn atelier. Het boeit hem hoe het Nederlandse landschap, wat altijd door agrarisch gebruik bepaald werd, in de afgelopen eeuw zo veranderde en hoe weinig er van bewaard is gebleven. Dat interesseert hem: de contrasten tussen het oude, vaak nog kleinschalige, agrarische landschap en de oprukkende industrie; opbloei en verval.

Ga verder naar de >>website van Alex Verduijn de Boer.